De frustrerende waanzin van deze Dexiacommissie

Europees Commissaris Neelie Kroes was in de vorige legislatuur bevoegd voor Mededinging en dus  verantwoordelijk voor het dossier van de staatssteun aan Dexia en voor de goedkeuring ervan door de Europese Commissie.

Dat ze nu weigert in de bijzondere Kamercommissie Dexia te getuigen, is een zoveelste blamage voor deze commissie en voor de parlementaire controlefunctie. En toch, wij hebben alle begrip voor haar beslissing. Immers, waarom zou zij deze commissie wel ernstig nemen als Belgische verantwoordelijken dat ook niet doen? Waarom zou zij een commissie aux sérieux nemen die vanuit alle kanten tegengewerkt wordt? Een overzicht.

Toegang krijgen tot documenten van de Belgische toezichthouders en Dexia Holding is een  lijdensweg. Tot nu hebben enkel de experts van de commissie ze.
Belgische regeringsleden komen node getuigen: Didier Reynders heeft steevast agendaproblemen en wil enkel komen wanneer terzelfdertijd in de commissie Financiën de begroting besproken wordt en het merendeel van de leden daar verwacht wordt: afleiding! Voor een CEO als Mariani is het blijkbaar makkelijker om naar de commissie te komen dan voor minister Reynders, die toch ter beschikking moet staan van het parlement. De verantwoordelijke premier, Yves Leterme? Die stuurt al helemaal zijn kat.

Blijkbaar worden wij als commissieleden een paardengeheugen toegedicht: de documenten van de commissie zelf, inclusief de verslagen van de vergaderingen achter gesloten deuren en de  presentaties van de experts: alles wordt afgeschermd. Wij, en wij alleen (niet onze medewerkers of technici) kunnen ze consulteren in een afgesloten ruimte, zonder kopieermogelijkheden, dictafoon of medewerker, zonder gsm of laptop. Voor een dergelijk technisch dossier allesbehalve een evidentie.  Hoe kunnen wij tijdens de zitting de verklaringen van de spreker vergelijken met eerdere verslagen of documenten van de toezichthouders? Niet, dus…

Zo organiseert men willens nillens een zwartepietenspel: iedereen steekt de schuld op een ander of trekt in het beste geval gewoon de paraplu open. Er zijn dus dringend confrontaties nodig. Soms neemt men ons ook voor kleine kinderen: nadat een commissielid citaten uit de bijzonder interessante en relevante getuigenis van Imfried Schwimann van het Directoraat-Generaal Mededinging in de pers lekte, werd het verslag weggenomen uit de parlementaire dataroom. Wij mogen het niet meer zien.

Waar wachten we op?
Kortom, we verdoen onze tijd, we raken gefrustreerd en we komen geen stap dichter bij de waarheid. De commissie is dus dringend aan herwaardering toe. Laten we haar nu eindelijk omvormen tot een echte parlementaire onderzoekscommissie. Daar zouden we Neelie Kroes, die immuniteit geniet, ook niet kunnen verplichten om te komen, maar het politieke gewicht zou wel dermate vergroten dat ze niet zou kunnen weigeren. Haar getuigenis zou ertoe doen, ook: wat Imfried Schwimann vertelde was dermate interessant en confronterend dat het verder onderzocht dient te worden.

De uiteindelijke politieke verantwoordelijkheid voor het dossier lag immers bij de Europese Commissie die niet noodzakelijk het advies van haar administratie volgde en hierover intern onderhandelde, met ook de Belgische, Franse en Luxemburgse Eurocommissarissen. Wat is daar gezegd? Neelie Kroes moet dat kunnen verhelderen. En ten slotte: een onderzoekscommissie kan de getuigen onder ede verhoren. Tegengestelde getuigenissen bij een confrontatie uitklaren ook. Waarop wachten we dus nog? We zijn de burgers en de belastingbetalers die opdraaien voor deze tweede peperdure redding van Dexia, een onderzoekscommissie verschuldigd.